межсловенский топчик ваще, прям как д-ра вольца читаешь: Strižik Dolnosaksonsko povědka (prěvod:Jan van Steenbergen) Strižik iměl svoje gnězdo v garažu. Jedin raz oboje roditeljev odletělo – oni htěli prinesti jedu svojim malym – i ostavili jih samyh. Poslěněkojegovrěmene, otec strižik vratil se do doma. «Čto stalo se tu?», zapytal. «Kto vam zlo učinil, děti? Vy jeste cělo prěstrašeni!» «Oj, tato», skazali oni, «toliko čto bylo tu někako veliko čudovišče. Ono bylo zais to grozno i strašno! Gledělo svojimi velikymi očami bezposrědnje v naše gnězdo. Zato my jesmo taki prěstrašeni!» «Aha, jasno», skazal otec strižik, «a kamo pošlo?» «Nu», odgovorili děti, «pošlo v tamtu stranu.» «Počekajte sde», otec strižik skazal, «pojdu za njim. Uže ne bojte se, děti. Ja go shvaču.» Potom on odletěl za čudoviščem. Kogda on dosegnul za vuglom, on uviděl, že ide lev. Ale strižik ne iměl strah. Prizemil na hrebet ljva i načel go napominati. «Kako ty imaješ pravo idti do mojego doma», rěkl, «i čemu jesi postrašil moje děti?!» Lev vpolno ignoroval go i šel dalje. To razgněvalo malogo krikuna, ktory načel kričati ješče glasněje. «Ty ne imaješ tam ničto do raboty, ja tigovorju! I ako ty tam ješče raz prijdeš», on skazal, «togda uvidiš něčto! Ja napravdu ne hoču sdělati to», skazal, podimajuči jednu nogu, «ale tutoju nogoju mogu slomititi hrebet v jednoj sekundě!» Poslě togo on poletěl nazad do svojegognězda. «Dobro, děti», rěkl, «jesm dal mu lekciju. Toj uže nikogda se tu ne vrati.»