Эй скажэце, добры людзі, Што ужо на сьвеце будзе, Ці то так судзіў Бог з намі Гінуць век пад маскалямі? Як пачалі ваяваці, Магазыны сталі браці: У абоз вязьці ўсё збожжа, А народ — хоць гінь, нябожа. І аддаўшы ўсё із хаты, Сталі браці у салдаты, Кідай жонку, дзеткі ў дому, Едзь ў калодцы да прыёму. Там лоб голяць і муштруюць, Б’юць, і ломяць, і катуюць, Глодзяць, глумяць, як скаціну На зарэз, бяз дай прычыну. А як войска непатрэба, Дык салдат шукай сам хлеба! Шле дамоў, хаця ня знае, Ці каторы дом свой мае. Толькі кажуць: не хавайся, Зараз на прыказ стаўляйся, Нясьці боты, стрычцца, брыцца, Хоць ня маеш чым пражыцца. Людзі лепш даўней тут жылі, І другіх дабра вучылі, А чужы, чаго ня знае, То й на ліха навучае. Дзе жандар званкамі зьвягне, То усіх ў вастрогі цягне, Ці убогі, ці багаты — Ад работы цягнуць з хаты. Ўсе чыноўнікі збыткуюць, Абдзіраюць і катуюць, Глумяць, крыўдзяць, разьбіваюць, Жаліцца не пазваляюць. Але-ж, братке, ня тужэце, Лепш у Бога папрасеце Міласэрдзьдзя, каб Ён скора Перамёніў наша гора! Бо пара ўжо наступае, Што свабода заглядае, А як гэта тое будзе — За вум бярыцеся, людзі. Памятайце тую пору, Як прыдзе да прыгавору, Каб часамі ня змыліцца, На век векаў ня згубіцца. А гарэлку кіньце піці, Каб розуму ня здурыці: Як трэ слова вам сказаці, — Долю добру выбіраці! Бо хоць яны круцяць, муцяць, Народ просты баламуцяць: Што маскаль мае даць волю, Палягчыці нашу долю. Ой, ня верце таму, людзі, Бо ніц з гэтага ня будзе — Каб ён так хацеў зрабіці, То даўно-б мусіла быці… #belarus